Om nog even door te gaan op de Do’s en Dont’s die we vorige week publiceerden; Marielle scheef een column over haar CPO ervaringen.

“Wat ik mensen vertel als ze interesse hebben in CPO bouwen? …”Ik zou het nooit weer doen en ik had het voor geen goud hebben willen missen.”  Ik zeg het vol overtuiging. Zie hier dus mijn CPO paradox. Ik vermoed dat ik niet de enige ben.

In mijn omgeving zijn er overigens weinig mensen die CPO bouwen zouden overwegen. Begrijpelijk. Mensen zien ons minder tijd hebben, want vergadering. Ze zien en horen over het geworstel, de duur van het hele project, de tegenvallers. Dat ik het als een fantastische levenservaring ervaar, straal ik, in alle dagelijkse romp slomp zeer waarschijnlijk onvoldoende uit. En dat ik rete trots ben dat we aan de finish verschijnen met al diegenen die aan de start hebben getekend, dat zien ze ook niet.
Straks als we in het zonnetje in onze tuin zitten, dan is daar ruimte voor. Tot die tijd blijft het alle zeilen bij zetten. Telkens om wisselende oorzaken.

En terwijl ik dit opschrijf ontpopt de volgende zin: “ze hadden me wel wat beter kunnen informeren vooraf” versus ” het is maar goed dat we geen idee hadden waar we aan begonnen.”

Wat is waar? Wie zegt vooraf ‘ja’ tegen de wetenschap dat je jarenlang geheel vrijwillig met elkaar verschillen van inzicht gaat overbruggen, dat je zorgen hebt of het wel gaat lukken of dat je vrijdagen van borrelen veranderen in vrijdagen van vergaderen. Misschien had je ‘ja’ gezegd als je wist dat het een kick geeft als er weer een gedragen besluit genomen is, dat je leert hoe met de gemeente en aannemer om te gaan, dat je ziet hoe iedereen zijn steen blijft bijdragen. Of zeg je ja als je vertelt wordt hoe iedereen je er doorheen trekt als je het op enig moment niet meer ziet zitten. Of dat samen een obstakel opruimen makkelijker gaat dan in je eentje en dat er echt een dag komt dat je samen weet dat je bijzondere woning er gaat komen. Misschien zeg je ja, misschien niet.

Uiteindelijk krijgen we wat vooraf werd verteld: woningen met heel, heel veel waar voor ons geld. Èn we zullen ons elke dag realiseren welke moeite we hebben genomen om het voor elkaar te krijgen. Loon naar werken of zoiets.

 

We zijn 23 kopers gebleken met verschillende en overeenkomstige idealen. Mensen die gestaag, loyaal en veerkrachtig al jaren 2 stappen voorwaarts doen om vervolgens 1 stap terug te moeten zetten. Soms 2 of 3 terug zelfs. Om dan te bezinnen, te reflecteren, vast te houden of juist los te laten. Mensen die telkens weer doorgaan met elkaar, de droom voor ogen houdend. Terwijl in die jaren het dagelijls leven onverminderd aandacht vraagt, want nieuwe bewoners worden geboren, kinderen rollen de puberteit in, naasten sterven, huizen komen te koop en worden wel of niet verkocht, groepsleden worden ziek en weer beter. En oja, er moet gewoon gewerkt worden.

Wij zeiden ja. Misschien zijn we knettergek.
Niemand stapte uit. Trots!”

Marielle

2 thoughts on “TROTS! Column van Marielle

  1. Judith says:

    Prachtig Mariëlle. Heel treffend verwoord.

  2. Patrick says:

    Zo is ’t maar net schatje. Mooi verwoord, we kunnen inderdaad trots zijn op onze veerkracht en doorzettingsvermogen om door te gaan waar velen vermoedelijk zouden ophouden. Zwaktes, fouten en tegenvallers mogen er zijn, samen weten we met geduld, overleg en begrip verder te komen. Voor dit project geldt echt ‘Alleen ben je sneller maar samen kom je verder’!

Comments are closed.